άρθρο του στους New York Times.
Ο κ. Σόιμπλε δεν τοποθετείται ανοικτά ως προς το ζήτημα της Ελλάδας, αλλά την εντάσσει στο ευρύτερο οικονομικο-πολιτικό στερέωμα και στις προκλήσεις που δημιούργησε η παγκόσμια οικονομική κρίση.
«Ανυπομονώ να ξεκινήσουν οι συζητήσεις στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, καθώς η συζήτηση από κάποιους τα τελευταία χρόνια είχε ως στόχο την πρόκληση. Ενδεχομένως, το γεγονός ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει ξεθωριάσει σε μεγάλο μέρος του κόσμου, να συμβάλλει σε αυτή την αυταρέσκεια. Αλίμονο, όμως, η παγκόσμια οικονομία δεν έχει βγει ακόμη στο ξέφωτο. Εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη συγκεκριμένες προκλήσεις. Έτσι, είναι ανάγκη, όσο ποτέ άλλωστε, να υπάρξει μεταξύ μας μια κοινή κατανόηση» αναφέρει ο κ. Σόιμπλε.
Ο υπουργός Οικονομικών εκτιμά ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε σωστή κατεύθυνση για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης.
Ο κ. Σόιμπλε κάνει εκτενή αναφορά στους ευρωπαϊκούς μύθους, ένας εκ των οποίων είναι πως η γερμανική εμμονή στη δημοσιονομική λιτότητα, η οποία ωθεί στην Ευρώπη σε μια βαθιά κρίση.
Σύμφωνα με τον ίδιο: «Όπως συμβαίνει και στην ιατρική, για να καθοριστεί η σωστή θεραπεία, είναι να σημαντικό να έχουμε μια σωστή διάγνωση. Η διάγνωση για την περίπτωση της Ευρώπης είναι ότι πάνω από όλα έχει κρίση εμπιστοσύνης. Οι επενδυτές κατάλαβαν πως οι χώρες της Ευρώπης δεν είναι ανταγωνιστικές και οικονομικά αξιόπιστες. Έτσι, άρχισαν να επεξεργάζονται με μεγαλύτερη προσοχή τα ομόλογα κάποιων χωρών, με αποτέλεσμα τα επιτόκια να ανεβαίνουν. Η θεραπεία στοχεύει στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης αυτών των χωρών, μέσω των μεταρρυθμίσεων...».
Ο κ. Σόιμπλε αναφέρεται σε έναν δεύτερο «ευρωπαϊκό μύθο» όπως τον χαρακτηρίζει, ότι δηλαδή, η Γερμανία ωφελήθηκε οικονομικά από την κρίση.
Σύμφωνα με τον Γερμανό ΥΠΟΙΚ, τα χαμηλά επιτόκια που δοκιμάζει αυτή τη στιγμή η Γερμανία, είναι κτήμα και άλλων χωρών της Ευρωζώνης. «Δεν είναι πανάκεια τα χαμηλά επιτόκια και η όλο μεγαλύτερη ρευστότητα. Και αυτό διότι υπάρχουν πάντα οι κίνδυνοι να εμφανιστούν ξανά φούσκες που θα προκαλέσουν αναταράξεις στη χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Είναι σαφές ότι το βάρος του χρέους σε πολλές χώρες δεν μπορεί να λυθεί από τα κίνητρα για να αναλάβει ακόμη περισσότερο χρέος. Και η κα. Λαγκάρντ έχει κάνει με τη σειρά της έκκληση για περισσότερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, στον ανταγωνισμό, στην είσπραξη φόρων και άλλα. Συμμερίζονται απολύτως αυτή την άποψη. Η νομισματική πολιτική μπορεί μόνο να αγοράσει χρόνο. Η δουλειά μας είναι να θέσουμε τα οικονομικά μας σε τάξη και να έχουμε αειφόρο ανάπτυξη».
